Produkcją miodu dla celów konsumpcji człowiek zajmował się od dawna. „Pszczoła miód znosząca, największego podziwienia pomiędzy owadami godna, zdwana już baczność ludzi na siebie ściągała” („Nowe udoskonalone pszczelnictwo księdza plebana Dzierżona”, N. Piekary).

Miód często gościł na stołach książąt mazowieckich i ich poddanych. „Za napój na stołach miód, którego wiele na Mazowszu zbierano, a w Warszawie szczególnie dobrze przyprawiano” (F. Kozłowski, „Dzieje Mazowsza za panowania książąt”, Warszawa 1858). Dawniej na terenie gminy Grębków oraz w jej okolicach niemal każde gospodarstwo posiadało mniejszą lub większa pasiekę, a uzyskane pożytki pomagały poprawić sytuację materialną gospodarzy. Z pokolenia na pokolenie mieszkańcy przekazywali sobie jak postępować z pszczołami, aby pozyskać najlepszej jakości miód. Część powierzchni gminy Grębków należy do Siedlecko-Węgrowskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Oprócz terenów leśnych występują tam naturalne obszary łąk torfowiskowych z charakterystyczną roślinnością. Dzięki tak zróżnicowanej bogatej roślinności wytwarzane są różne rodzaje miodów, np. lipowy, akacjowy, gryczany, rzepakowy czy fasolowy, które wyróżnia oryginalny smak i zapach. „Miód (…) bywa różnej przyrody, stosownie do różności roślin, z których jest zbierany” („Historja Naturalna” cz. II Stychiologja, Warszawa 1856). Obecnie najczęściej są to mieszkańcy Mińska Mazowieckiego i Warszawy. Tradycje pszczelarskie w Grębkowie po dziś dzień zostały zachowane i przekazywane następnym pokoleniom.