11 września, w przeddzień 30. rocznicy powołania historycznego rządu premiera Tadeusza Mazowieckiego, w pięknym miejscu na Wzgórzu Tumskim w Płocku, z udziałem wielu mieszkańców odsłonięty został pomnik premiera. Rodzinne miasto uczciło pamięć jednego z najwybitniejszych synów płockiej ziemi, oddając hołd politykowi, którego przełomowa rola przy budowie zrębów wolnej ojczyzny na zawsze zapisała się w podręcznikach historii.

W uroczystości na Tumach wzięli udział synowie premiera Mazowieckiego – Adam i Wojciech, z rodzinami. Odsłonięcie pomnika poprzedził panel dyskusyjny w Małachowiance – szkole, do której chodził premier i w której zdał maturę. Samorząd Województwa Mazowieckiego reprezentowali wicemarszałek Wiesław Raboszuk i Sekretarz Województwa Waldemar Kuliński.

Jak podkreślił prezydent Płocka Andrzej Nowakowski: „Tadeusz Mazowiecki wraca do nas, w sposób symboliczny, po 30 latach od utworzenia swojego rządu. Jesteśmy z niego dumni …  30 lat temu skończył się komunizm. Mądrość i odwaga naszego premiera sprawiają, że patrzymy na te 30 lat z dumą i radością. Dziś Polska jest na zakręcie. Te wartości, jakie wyznawał i wpajał premier Mazowiecki, są zagrożone. I od nas zależy, czy zdołamy je obronić”.[1]

Krzysztof Borkowski, Przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Tadeusza Mazowieckiego, podziękował wszystkim płocczanom, którzy wspierali tę inicjatywę i dawali datki. Szczególnie za hojność i tworzenie dobrego klimatu złożył podziękowania prezydentowi Nowakowskiemu oraz marszałkowi Mazowsza Adamowi Struzikowi.

Pomnik z konkursu

Konkurs na projekt pomnika przeprowadził Komitet Budowy Pomnika Tadeusza Mazowieckiego, ukonstytuowany z inicjatywy Stowarzyszenia Wolne Miasto Płock. Wygrał skromny projekt dr Iwony Jesiotr-Krupińskiej, absolwentki wydziałów rzeźby i malarstwa ASP.

– Pomysł ławeczki Mazowieckiego związany jest z Płockiem, jego rodzinnym miastem. Tu spędził dzieciństwo, tu chodził do szkoły, tu spacerował alejkami nad Wisłą. I właśnie taką postać Tadeusza Mazowieckiego chciałam uchwycić – spacerujący, dystyngowany zwykły mężczyzna, który na chwilę przystanął podczas wędrówki drogami sprzed lat. Zamyślony spogląda w stronę szkoły, w stronę Wisły, w stronę mijających go przechodniów – opisuje swój projekt artystka Iwona Jesiotr-Krupińska.