21 marca, godz. 17.00 w Muzeum Niepodległości w Warszawie (Pałac Przebendowskich/Radziwiłłów przy al. Solidarności 62)

www.muzeum-niepodleglosci.pl

Kultura w podstawowym znaczeniu jest humanizacją natury. Czynienie natury poddaną człowiekowi nie zawsze jednak przynosi dobre skutki. To od modelu kultury zależy spojrzenie człowieka na siebie i świat przyrody. Człowiek jest częścią natury będącej nie tylko jego otoczeniem, ale także nim samym. To co czyni przyrodzie, czyni sobie. Czy jednak jest świadomy zagrożenia, które jest jego dziełem? Przyjmijmy wypowiedź św. Jana Pawła II: „Nie można zbyt łatwo zakładać, że świadomość solidarności jest już dostatecznie rozwinięta przez sam fakt, że wszyscy znajdujemy się na pokładzie tego samego statku kosmicznego, jakim jest Ziemia”. Fakty pokazują, że eksploatacja Ziemi wymknęła się ludziom spod kontroli. „Jesteśmy jedynymi żywymi stworzeniami niszczącymi środowisko, w którym żyjemy. Nie bierzemy pod uwagę nieznanych skutków takich poczynań destrukcyjnych. Ulegamy rozmaitym chorobom, których rozwojowi sprzyja nasze odgrodzenie się od przyrody oraz naturalnych metod leczenia”. (M. Szyszkowska, 2014).

Jaka jest zatem rola kultury w sytuacji podwójnego zagrożenia, które dotyczy jednocześnie człowieka i natury? Należy jej upatrywać w tworzeniu wspólnoty pomiędzy człowiekiem, a innymi bytami zamieszkującymi naszą planetę. Istnieje cecha wspólna człowieka i zwierząt, którą jest uspołecznienie. Ludzie uczestniczą w życiu społecznym, podobne zachowania zaobserwowano u zwierząt, np. delfinów i słoni. Niewątpliwy wpływ na kształt życia społecznego człowieka miało udomowienie psa, który polował razem z nim. Celem kultury względem natury powinno być uczynienie z naszej planety rajskiego ogrodu, w którym wszystkie gatunki żyją w harmonii i symbiozie. Kultura i natura powinny stanowić jedność.

Wg dialektyki Hegla każdemu prawdziwemu twierdzeniu odpowiada prawdziwe przeczenie, a każdej tezie – antyteza. Dyskusja heglowska to dyskusja w triadzie: teza, antyteza i synteza. Rozważania o humanizacji natury przez kulturę zostaną usytuowane na gruncie przyrody, socjologii i filozofii kultury. Argumentów na poparcie tezy : Kultura zmienia naturę dostarczy Jolanta Dąbek. Antytezy: Kultura nie zmienia natury bronić będzie: Robert Łapiński. Dyskusja ogólna, którą poprowadzi Aleksandra Magierecka, pozwoli na odkrycie odpowiedzi na pytanie: Jak możliwa jest kultura bez natury?