Budowa w Mocarzewie ruszyła! 

Dom Mocarzy w Mocarzewie (gm. Sanniki) stoi na kamieniu węgielnym, a nawet na czterech! A konkretnie: z Ziemi Świętej, Rzymu, Medjugorie i z ziemi mazowieckiej. W ośrodku zamieszka ponad 80 niepełnosprawnych wychowanków sióstr zmartwychwstanek.

– Ten najmniejszy kamień jest z naszego pola, na którym teraz znajdują się fundamenty, a na którym w zeszłym roku zbieraliśmy ziemniaki. Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Dał nam wspaniałych ludzi, dzięki którym możemy spełnić marzenie naszych Mocarzy o domu pełnym miłości, ciepła, troski, bezpieczeństwa – mówi s. Elwira Szwarc, zmartwychwstanka i prezes Fundacji Bogaci Miłosierdziem, która zarządza projektem.

Darczyńcy przekazali na budowę obiektu już ponad 1,5 mln zł. Wszystkich łączy jedno – chęć pomocy dzieciom, które po zakończeniu nauki w ośrodku w Mocarzewie muszą go opuścić. I to z tej potrzeby powstaje Dom Mocarzy, ponieważ rodzice mają coraz mniej sił, a domy pomocy społecznej niechętnie przyjmują osoby z niepełnosprawnością intelektualną. Koszt wybudowania i wyposażenia obiektu to 18 mln zł. Każdy może dołożyć swoją cegiełkę do tej inicjatywy.

                                        

Paweł Depczyk  

Pochodzi z Warszawy, od kilkunastu lat mieszka w Jadowie. Nauczyciel biologii, tłumacz i publicysta. Pisanie wierszy to dla niego rodzaj sieci, chroniącej przed upadkiem w chaos, jest to również próba zatrzymania krótkotrwałych nastrojów i zapis emocji.

 

W tył zwrot,
na ramię…

Pozostał trwały ślad na skórze, ognisty

I błyszczące łzami oko

Hieratyczne znamię, niegojąca się nigdy rana

I pazur pamięci co szarpie bitewnymi
obrazami

Pamięć jak narośl przez lata wezbrana

Stalowa nitka udręki wpleciona w ciało

Wszyta głęboko

 

To było zaledwie wczoraj,

Tuż po siedemnastej czasu lokalnego

Wyłom w historii, pokolenia apokalipsy
spełnionej

Powstańczy szturm huraganu serc

Męstwa piramidalnego…

 

…wciąż płonie niebo ponad miastem
pobladłym
– Ognistymi jak lód nocami

 

 

Samotności pochwała

Samotność jest dobra, gdy się jej przyjrzeć z bliska

Gdy odmierzana jest przyjazną łyżeczką czasu i brana bez oporu

To bramka dostępu do długotrwałego
spokoju

Bez pytań i odpowiedzi, bez krytyki
i ekscytacji

Bez chcenia i brania w posiadanie

 

Trwa tylko do momentu porzucenia ego

Do czasu rozpuszczenia własnego ja

W otaczającej przestrzeni, do wychylenia się poza obręb ciała

Gdy milknie dyskurs kompulsywnego
myślenia

 

Potem jest już tylko integralne odczuwanie plenerów

Esencji niewzruszonego bytu

Pływanie we wszystkich kierunkach na raz

 

Bo kto powiedział, że zawsze trzeba się odbijać w oczach innych?

 

Zbigniew Duszyński (-Duch)  

Rodowity płocczanin, absolwent Małachowianki, doktor nauk matematycznych, autor kilkudziesięciu publikacji naukowych. Bezrobotny. Wiersze pochodzą z cyklu „Metafizyka 1–8”.

 

Nie

Nie wznosimy na wieczność,

Choć kołysanie piersiami

Wydaje się być wieczne.

 

Nie zbieramy z jasności,

Choć światło podpiera

Radujących się z malowideł.

 

Nie płyniemy w marności,

Choć szelestów strumienie

Nie rozkruszają miąższu form.

 

Nie wejdziemy na Księżyc,

Choć wygasłe nocą zarośla

Spraszają cieniami w melancholii.

 

Błądzący

„Jakby” serce – bez złota
– Przystrojone w okoliczności,

Zaprasza deszcz do suchości,

Do bogactw bez świateł

– Nauczonych sprzedaży

Na pierwszej lepszej aukcji.

 

Błądzący ponad bitwami

Otwiera guziki,

Zamyka straty,

A w gajach prawie oliwkowych

Strąca zbyt cierpkie

Młode granaty.

 

Zaproszenie

Zachęcamy pełnoletnich mieszkańców Mazowsza do dzielenia się z Czytelnikami pisanymi przez siebie wierszami. Swoje utwory wraz ze zdjęciem i krótką notką biograficzną prosimy przesyłać na adres e-mail: sercepolski@mazovia.pl