Anna Bojanowska

Urodziła się i mieszka w Sochaczewie. Publikowała w „Przeglądzie Bibliotecznym”, na łamach „Ziemi sochaczewskiej”. Zaistniała m.in. w wydanej Antologii Poetów Sochaczewskich, Antologii Peron Literacki. Zdobywczyni wyróżnienia w Turnieju Jednego Wiersza „ Kałamarz Metafor”, laureatka V Ogólnopolskiego Konkursu Poezji Osób Niepełnosprawnych „Słowa dobrze, że jesteście”.

 

Wierzę

Wierzę, że Ty jesteś,

choć tyle pytań

zostaje bez odpowiedzi,

tyle modlitw

jakby nie wysłuchanych,

tyle tajemnic,

jakby życie z nas drwiło

i tyle niebezpiecznych zakrętów,

że aż głowa boli!

 

Mimo to wierzę, że Ty jesteś.

Nawet, gdy milczysz

Twój dotyk miłości jest moją nadzieją.

 

Ty mnie podnosisz

Kiedy nie mam siły

iść o własnych siłach,

Ty mnie podnosisz,

dajesz ducha mocy.

Wskazujesz drogę

bezpiecznego przejścia,

gdzie ciernie życia

nie zabiją wiary,

nie wykrwawią serca,

nie odbiorą nadziei

w sens mojego istnienia

tu i teraz.

 

Przyjaźń

Nie trzeba wysyłać specjalnych zaproszeń,

przyjaźń tego nie wymaga,

ona zawsze znajdzie czas

ma go od Boga.

 

Zapuka do drzwi,

przyjdzie z prawdą w oczach,

z tęsknotą w kieszeni,

z sercem na dłoni,

nie będzie dwulicowa.

 

Kiedy zapomina,

chowając się za maską wymówek

– nie była przyjaźnią.

 

---

 

Danuta Ewa Skalska

Urodziła się w Ninkowie, mieszka w Borkowicach. Polonistka, autorka książek „Ocalanie miłości” i „W korowodzie świateł i cieni”. Związana z Grupą Literacką „Wiklina”. Prowadzi Koło Literackie „Ozimina” działające w Powiatowej Bibliotece Publicznej w Przysusze. Laureatka wielu regionalnych i ogólnopolskich konkursów literackich.

 

Leśniczówka

Wyciągnięte dłonie świerków prowadzą błotnistą drogą.

Leśniczówka bielą ścian odcina się od ciemnej głębi.

Sama w sobie tworzy mikroświat zjednany z dziką przyrodą,

obwarowany woalem firanek i płotem jak głaz obojętnym.

 

Nawet Saba, łazęga dobrze znana psim fankom,

na „swoim” leży zgaszona, ogonem kiwnąć nie raczy.

Twarz ni to męska, ni żeńska przyczaja się za firanką.

Zastyga w widmowej pozie, aby intruza wypatrzyć.

 

Wtem Saba z szelmowskim uśmiechem wytrąca pejzaż z bezruchu.

Swojskim jazgotem wybucha całą swą rudą posturą.

Ogon zawiły jak tren sukni ciągnie  do płotu po piachu,

by na pas oziminy zręcznie przesunąć się dziurą.

 

W oddali stadko saren z dystynkcją unosi głowy,

ignorując daremny psi alarm, gdy nęci je niwa zielona.

Leśniczówka daje znak życia dymu wężem białawym,

ciągle jednak zamknięta w sobie, wciąż niewzruszona.

 

---

 

Zespół „Mazurek” z filmu Pawła Pawlikowskiego „Zimna wojna”, który został nagrodzony Złotą Palmą, to tak naprawdę artyści Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze” im. T. Sygietyńskiego. Przewodnim motywem muzycznym w filmie, którego akcja dzieje się w latach 50. i 60. XX w., stają się mazowszańskie „Dwa serduszka” wykonywane przez Joannę Kulig w aranżacji Marcina Maseckiego. Konsultantami ds. dyrygowania byli dyrektor Jacek Boniecki oraz kierownik chóru Mirosław Ziomek. Za przygotowanie taneczne Joanny Kulig (aktorki grającej z Tomaszem Kotem główne role) – ze strony zespołu odpowiadali artyści baletu – Anna Paś i Piotr Zalipski, a kierownik baletu „Mazowsza” – Wioletta Milczuk była konsultantem ds. tańca.